Hoop hangt dus samen met het zoeken, het ontvangen, geven en ervaren van zin.
Hoop is dan ook bij uitstek een thema waar de begeleider mee aan de slag kan gaan.
De begeleider is immers iemand die de zorg voor alles wat met ‘zin’ in het leven
van mensen te maken heeft, op een specifieke wijze mee wil behartigen.
Hoop versterken kan op verschillende manieren gebeuren.
Zo functioneerde de relatie met de begeleider voor de dame als een soort ‘oefenplaats’
om contact te leggen met mensen.
Doorheen meerdere korte ontmoetingen met de begeleider, kreeg deze vrouw geleidelijk
aan het vertrouwen en de moed om doorheen de muren die ze om zich heen gebouwd
had, hier en daar een kijkgaatje te maken.
Dit was voor deze vrouw een grote en moeilijke stap, die gepaard ging met gevoelens
van angst.
Mijn verbazing was dan ook groot toen ik haar op een dag in de gemeenschappelijke
leefruimte zag met medepatiënten.
Ze zag er ontspannen uit, met een lach op het gezicht.
Even later vertelde ze me dat er enkele mensen waren van de afdeling bij wie ze zich
tamelijk goed voelde.
Ze werd zo door anderen aangesproken, dat ze het beeld dat ze van de anderen had,
bijgesteld had. Haar visie op de medemens werd meer genuanceerd.
Geleidelijk aan liet ze enkele mensen, waaronder de begeleider, toe in haar leven.
Tegen alle verwachtingen in, had deze vrouw opnieuw hoop, zowel voor het heden
als voor de toekomst. Het was ontroerend om te zien hoe deze dame beetje per beetje
open bloeide.
